21 maart – Het is volle maan. Om 3u ‘s nachts wordt ik wakker en blijf ik wakker. Mijn hoofd is wakker, mijn lichaam is wakker. Ik besluit de gedachtes te laten die zeggen “je moet nu slapen. Doe er iets aan, zorg dat je in slaap valt!” Ik ken die gedachtes goed genoeg en ze helpen niet, en zeker niet nu de maan me zo uit bed probeert te trekken. Dus ik trek mijn kleren aan en ga op de fiets, over de dijk. Ik wil het wakker zijn in de nacht een plek in mijn leven geven. Het hoort bij mij, het is een onderdeel geworden van wie ik ben. En met het componeren over de nacht en het slapen en niet slapen geef ik dit deel ook een plek. Ik kan het integreren en omarmen.
