Componeerretraite in IJmuiden 2 – De nacht is buiten
23 februari – En dit is hoe dit gevoel (zie vorige bericht hieronder) zich in klanken vertaald. Dit is waarom ik componeer. Een gevoel (meestal een verlangen) wordt ineens door mijn vingers vertaald in muziek, en hoe het tot stand is gekomen weet ik niet precies. Dat zijn de muzes, dat is de inspiratie, dat is iets dat door me heen stroomt en ineens is het daar. De herinnering van het in bed liggen als meisje en de nacht buiten voelen als een plek waar ik moet zijn, een liefde voor het eenzaam dwalen.
Componeerretraite in IJmuiden 1 – Artemis
23 februari – IJmuiden is een inspiratie voor me. De ruigheid van de duinen, de zee, de fabrieken, de schepen. Ik vind het heerlijk om hier een paar dagen door te brengen om te componeren. Op de eerste avond ben ik bezig met het eerste deel. Janacek noemt deze Onze avonden. Ik voel mijn verlangen naar het dwalen door de nacht, en ineens voel ik dat ik vroeger dit verlangen ook al had. Ik lig in mijn bed en ik voel de nacht buiten mijn kamer, aan de andere kant van het raam, als een bijna onwerkelijke, magische wereld. “Later als ik volwassen ben dan kan ik zomaar in mijn eentje door de nachtelijke straten dwalen!” denk ik. Ik voel het als een drang, alsof het nodig is, als een nachtdier dat zich thuis voelt in het maanlicht. En nu ben ik volwassen, en kan ik dus ook echt zomaar de nacht in. Door de verlaten fabrieksterreinen voel ik me thuis, als een artemis (godin van de jacht en de maan), gelukkig, vol energie en nieuwsgierigheid. En dit gevoel kan ik verwerken in mijn eerste antwoord op Janaceks Onze avonden.
De eerste beelden
Februari 2019 – Ik begin met het doorspelen van de stukken. Het zijn de 10 stukken uit Op een overwoekerd pad van Janacek. Ze zijn voor mij ongrijpbaar prachtig. Ik kan ze niet vatten. Ik kan niet begrijpen waarom ze klinken zoals ze klinken, waarom ze zo mooi zijn als ze zijn. Ze roepen beelden en gevoelens op die moeilijk zijn om in woorden te vatten. Maar daar is het ook muziek voor! Voor mij is dit echt waar muziek voor is; ze spreekt iets uit wat niet in woorden te doen is. De beelden en gevoelens die in mij opkomen probeer ik toch als woorden op te schrijven, zodat ik daar later – tijdens het componeren – hopelijk weer naar terug kan, om met die beelden te gaan spelen. Ik merk bij verschillende stukken dat ik alles zie in een avondlicht. Het late zonlicht, dat warme oranje licht op de straatstenen. De zomerkoelte van een donkere avond, en de nacht. Dromen, van fantastie tot nachtelijke dromen tot toekomstwensen, spelen een grote rol.