Op dit moment luister ik naar een playlist op Spotify die – volgens Spotify – zou moeten aansluiten bij mijn smaak. Het genre is ‘classical’, en pianomuziek heeft een groot aandeel. Maar om eerlijk te zijn: ik vind het niks. Helemaal niks. Ik vind het gewoonweg slechte muziek. Ik klik op de naam van de artiest, en zie dat deze pianist zo’n 400.000 luisteraars per maand heeft. En op zijn site ontdek ik dat er een geweldige theatertour voor hem in het vooruitzicht ligt. Mijn hart krimpt ineen en jaloezie welt op.

Ik vind het erg moeilijk om over jaloezie te praten. Jaloezie is niet bepaald iets om trots op te zijn. Het liefst ben ik blij voor iedereen die succes heeft. Maar ik ben niet zo’n ideaal mens. Ik merk dat ik op dit moment, door erover te schrijven, al een enorme vernauwing van binnen voel. Als een kronkelend, knagend beest in mijn buik. Ik moet mij inhouden om niet te vervallen in negativiteit. Om niet een heel betoog te houden over waarom die muziek zo slecht is. Om niet kwaad te worden of de moed in de schoenen te laten zakken.

Oneerlijk

Wat het in mij oproept is een gevoel van oneerlijkheid. Zij wel en ik niet. Ik maak mooiere muziek dan zij (is dan mijn overtuiging) en toch hebben zij veel meer luisteraars dan ik en spelen zij veel meer concerten op geweldige locaties. Het is dezelfde reactie als wanneer ik denk aan mensen die eigenlijk niets wezenlijks doen, die niets maken, niets moois in de wereld brengen, en die toch al het geld binnenhalen. En ja, daar is hij weer, het jaloeziebeest! “Dat mag toch niet!” schreeuwt een stem in mij. “Het mag gewoon niet dat de wereld zo oneerlijk is!”

Maar wanneer ik mij bezig ga houden met eerlijkheid, in de zin van ‘eerlijk verdelen’, raakt het einde zoek. Ik vind het nu eenmaal onmogelijk om mensen met elkaar te vergelijken. Als ik er even de tijd voor neem, zou ik wel twintig dingen kunnen verzinnen waarover ik mij gelukkiger zou kunnen voelen dan die gozer met zijn piano en die toffe theatertour, of die rijke knakker in zijn villa. Misschien zou het eerlijk zijn als ik 400.000 luisteraars per maand op Spotify heb (of dan eigenlijk 600.000 want mijn muziek is beter ;-). Maar helpt dat mij? Is dat dan waar het over gaat? Word ik daar een beter mens van? Ik denk eerlijk gezegd dat wanneer dat nu ineens zo zou gebeuren, ik mij een hoedje zou schrikken en best wel in paniek zou kunnen raken van de plotselinge bekendheid en aandacht die er op mij gevestigd is.

Dit is mijn top

Dus laat ik naar mezelf en mijn situatie blijven kijken. Ik kan voelen hoe geweldig het is dat ik na jaren wachten uit onzekerheid, nu toch een mooi album heb gemaakt. Dat het überhaupt al geweldig is dat ik mijn eigen muziek maak, en dat ik die kan delen met mensen die er oprecht van genieten. Dat het stoer is hoeveel ik zelf, in mijn uppie, aan het onderzoeken en aan het leren ben. Ik ben er al. Dit is mijn top. En een paar jaar geleden was ik er ook al, want toen was daar mijn top. En misschien is ooit mijn top 800.000 luisteraars en een toffe theatertour, wie weet. Succes is voor mij het kunnen genieten van dat wat ik nu heb, wat ik nu doe en waar ik nu sta. En als ik het zo bekijk, heb ik best wel het een en ander om jaloers op te kunnen zijn…