Een paar jaar geleden zei ik ‘nee’ tegen allerlei soorten schnabbels* waarbij ik niet de muziek kon spelen die ik wilde spelen. En daarmee zei ik ‘ja’ tegen mijn eigen muziek ontdekken en echt muzikaal bezig zijn. Dat was een goede beslissing, want daardoor doe ik nu wat ik doe. Daardoor had ik na verloop van tijd genoeg mooie pianostukken om een cd op te nemen. Daardoor heb ik gevonden wat ik echt wil doen. Maar ook daardoor moet ik nu weer opnieuw beginnen met de zoektocht naar ‘schnabbels’, maar dan de goeie. Dat is nog geen gemakkelijke tocht, en ik word vaak geconfronteerd met een innerlijke stem die vraagt: “wil ik dit wel echt? Is dit ja of nee?”

Nee

Ik denk dat mijn ‘nee’ heel terecht was. Een tijdje vond ik het wel leuk om alles aan te nemen wat op mijn pad kwam. Ook als het eigenlijk te slecht betaald was en te veel werk en te ver reizen. Het was prima omdat ik daarmee mensen ontmoette, flexibel werd in mijn spel, een afwisselend leven leidde en toch wel wat extra’s verdiende. Ik denk dat ik mij ook pas slecht begon te voelen over de ‘arbeidsomstandigheden’ toen ik merkte dat ik iets anders wilde: mijn eigen muziek maken. Net zoals vroeger lekker freaken en eindeloos genieten van een nieuw ontdekte klank. De ‘nee’ kreeg pas ruimte toen er een sterke ‘ja!’ voor iets anders opkwam.

Ja

Er brak een tijd aan van rust en veel heerlijke uurtjes aan de piano. En in die tijd kon er langzaamaan een groter verlangen groeien, dat van ‘ik wil mijn eigen muziek maken’ naar ‘ik wil mijn muziek laten horen!’ Dat vind ik overigens wel een heel natuurlijke ontwikkeling. Eerst ontdekken wat je graag doet, dat dan gaan doen, en dan ontdekken dat je het naar buiten wil brengen. Er zijn geloof ik ook mensen die al succes hebben voordat ze weten wat ze eigenlijk willen (en kunnen!), en dat lijkt me zeker niet ideaal. Ik heb het vanuit mezelf kunnen laten opborrelen en daardoor zal ik niet zo gauw in een diepe worden gegooid waar ik nog helemaal niet aan toe ben.

Twijfel

Toen ging ik mij een beetje vreemd gedragen. Ik wilde zo graag spelen, dat het me eigenlijk niet eens meer uitmaakte waar en voor wie. Ik begon weer contact op te nemen met huiskamers en zaaltjes waar ik ooit onder ‘slechte arbeidsomstandigheden’ had gewerkt. Ik dacht hiermee voor veilig te kiezen. ‘Het niveau daar is niet zo hoog en ze betalen zo weinig, die willen mij sowieso wel boeken’ dacht ik.

Maar: tot mijn stomme verbazing lukte het mij niet. Mijn mails en telefoontjes bleven onbeantwoord. Gepaard met verontwaardiging en gekrenkte trots kwam de vraag: “wil ik dit wel echt?”. Want pas wanneer ik iets echt wil, wil ik er ook voor vechten. Wil ik vechten voor een plaatsje in facebookland? Nee. Wil ik vechten voor het kunnen spelen van een Chopin ballade? Nee. Wil ik vechten voor een huiskamerconcert waar de bezoeker veel betaalt en ik daar maar een klein deel van te zien krijg? Nee toch. Nee, echt niet! Echt niet! Als ze het me vragen, omdat ze me zo graag willen boeken, zou ik er wel over willen onderhandelen. Maar erom vechten? Blijven bellen, ze proberen te overtuigen van wat ik te bieden heb, smeken? Nu ik eraan denk word ik er gewoon naar van. Het is ‘ja,ja,ja!’ doen terwijl je ‘nee,nee,nee!’ voelt.

Trots

Maar: ik heb ondertussen begrepen, én gemerkt, dat het in de muziekwereld nu eenmaal zo werkt. Het aanbod is gigantisch. Er zijn zoveel musici, dat ook de kleine huiskamertjes veel te veel aanmeldingen krijgen en dan kunnen kiezen uit de beste mensen. Echte goede, talentvolle musici spelen ook voor een zielig bedragje voor 20 man publiek. De mensen die daar bovenuit komen, kunnen dat waarschijnlijk vooral omdat ze bekende mensen zijn.

Dus misschien moet ik minder vaak ‘nee’ zeggen. Want geen optredens is toch ook geen optie. Misschien heb ik een (misplaatst?) gevoel van trots en moet ik mij daar overheen zetten. Ik weet het niet. Het voelt zo vaak niet goed, maar misschien moet ik wel wat minder voelen, er niet zo bij stilstaan en gewoon gaan met die banaan.

Goed voor nu

Laatst was ik mijn website aan het bijwerken. Ik was wat informatie aan het invullen voor de concerten die er begin 2019 aankomen. Het zijn er niet veel, maar bij elk afzonderlijk werd ik blij vanbinnen. Er zijn een paar volwaardige concerten bij, op mooie locaties, en er zijn er een paar waarbij ik mag experimenteren. Bij alle concerten kan ik mezelf zijn en voel ik me gewaardeerd om wat ik daar kom doen. En binnenkort organiseert een liefhebster van mijn muziek een huisconcert bij haar thuis omdat ze zo graag mijn muziek aan haar vrienden en familie wil laten horen. En daar word ik nou echt gelukkig van. Dat komt uit een goed hart, en daar wil ik ook mijn hart aan geven. Ik heb er niet voor hoeven vechten; het kwam gewoon uit puur enthousiasme. Als zo de muziekwereld ook in elkaar mag zitten, dan ben ik een heel gelukkig mens.

 

*een schnabbel is voor mij alles op muziekgebied waar je wel geld mee verdient maar niet kan doen wat je echt wilt.

 

Bekijk hier mijn concerten voor begin 2019. Wat daarna gaat gebeuren weet ik niet. Wat denken jullie? Moet ik accepteren dat ik nu niet kan krijgen wat ik zou willen en vechten voor alle soorten optredens? Zal ik heel selectief zijn en alleen die plekken aanschrijven waar ik mij gewaardeerd voel, met het risico dat er niets of nauwelijks iets uit voortkomt?