Ik heb iets met film. Mijn eindscriptie voor mijn master aan het conservatorium ging over het muzikaal begeleiden van zwijgende films. Mooie trage zwart-wit films met veel dramatiek en romantiek. De verhaallijn vond ik niet altijd even geweldig, maar de beelden brachten mij naar een heerlijke sprookjesachtige wereld. Sinds die tijd heb ik ergens nog het verlangen bewaard om daar nog eens iets mee te doen; muziek componeren bij film. Nu kwam er begin dit jaar een mogelijkheid om daar eens een stap in te zetten; ik kon een film live begeleiden aan de piano, tijdens het Nederlands Silent Film Festival. Fantastisch! Alleen toen ik hoorde welke film dat was, kreeg ik het toch wel een beetje benauwd…

Het ging namelijk over de film “Liberty” met Laurel & Hardy (ofwel de dikke en de dunne). Slapstick dus! Ik weet niet of jij nu al muziek in je hoofd hoort, maar ik hoor gelijk van die blije pingelige ragtime-achtige deuntjes, met een hoop humor en effecten erin verwerkt. En als er iets is waar ik niet in thuis ben…dan is het dat wel! Geef me dramatiek, romantiek, tragiek, natuurbeelden, abstracte kunst, maar geen slapstick!

Dus dit betekende een uitdaging. Een uitdaging voor mezelf, om me niet gek te laten maken. Om niet in de stress te schieten, in paniek te raken, mezelf naar beneden te halen, en ook niet mezelf tot urenlang ragtime-oefening te dwingen. Want dit is toch iets dat ik wil? Dan moet ik er toch van kunnen genieten? Anders heeft het toch geen zin?

Ariadne-stijl

Dus ik besloot het te doen met wat ik op dit moment kan. En wat kan ik? Ik kan Ariadne-stijl! Dat is geen slapstick-stijl, maar het is wel iets wat de moeite waard is. Het moment dat ik besloot om deze film te begeleiden op mijn eigen manier, was heerlijk bevrijdend. Het grootste gedeelte van de film staande dikke en de dunne bovenop een stijger,met voortdurend de dreiging dat ze ervan af zullenvallen, wat voor de nodige hilariteit zorgt.

 Maar echt grappig pianospelen, pfoe, dat is nog niet zo makkelijk. Toen begon ik gewoon eens te spelen waar ik zin in had: lekker dramatisch, met tremolo’s en spannende akkoorden. Wow! Dat werkt eigenlijk heel goed! Ik kreeg meteen nog meer inspiratie. En nog leuker: ik voelde me een beetje rebels. En dat is een gevoel dat ik al veel te lang niet meer had gevoeld. Ik dacht: “ik doe het zoals ik het wil doen, en als ‘de rest’ het daar niet mee eens is, heb ik in ieder geval plezier gehad!”

Plezier zou al genoeg zijn om het voor te doen. Maar ik ervoer het als veel groter dan dat. Ik ervoer het als bevrijding. Door te erkennen wat je niet kan en dat volledig te accepteren, zonder jezelf ook maar iets kwalijk te nemen. Door te erkennen wat je wél kan en daarvoor durven gaan. Het is zijn wie je bent, mét je beperkingen en mét je talenten. Het is kiezen voor je eigen waarheid. Misschien klinkt dat je wat pathetisch in de oren, maar ik weet waar ik vandaan kom. Met al mijn perfectionisme en onzekerheid voelde dit als een grote stap in het mezelf durven zijn.

Goed genoeg

Een belangrijk onderdeel hierbij was voor mij ook het kiezen voor “goed genoeg”. Natuurlijk heb ik niet de hele 20 minuten slapstick alleen maar mijn dramatische Ariadne-dingen gedaan. Ik heb zeker ook een poging gewaagd wat gezellige deuntjes te pingelen, gewoon zo goed als ik dat kon. Ik wist dat er genoeg mensen zijn die dat beter zouden kunnendan ik, maar het was wel goed genoeg en ik heb er veel van geleerd ook.

Voor Ariadne moet de Ariadne-manier gaan zegevieren. In Ariadne-stijl pianospelen. In Ariadne-stijl componeren. In Ariadne-stijl lesgeven. In Ariadne-stijl muziek delen. In Ariadne-stijl nieuwe vrienden maken. Iedereen heeft een eigen manier. Wanneer ik een persoon ontmoet die ik mooi en/of sterk en/of getalenteerd vind, dan is mijn eerste reactie vaak: “Zo moet ik dus ook leven.” “Zo moet ik dus ook pianospelen.” “Zo moet ik dus ook met mensen omgaan.” En daarbij vergeet ik dat dit de manier is van die persoon, en dat die manier werkt voor die persoon omdat dat die persoon is. Snap je het nog?

Jij-stijl

Ik ben mijn eigen persoon, en ik ben sterk wanneer ik de dingen op zo’n manier doe dat ze bij mij passen. En jij bent jouw eigen persoon, en jij bent het sterkst wanneer jij de dingen doet zoals ze bij jou passen. Laten wij de dingen doen op onze manier. Laten we ons een beetje rebels voelen en kiezen voor wie wij zijn en wat wij belangrijk vinden.

Geniet van de kracht van andere mensen, voel diezelfde kracht in jezelf, maar laat vervolgens jij-stijl jouw kracht zijn. Wees vrij op jouw manier. Doe “Liberty” in jij-stijl!

Wat zou jij meer in jij-stijl willen doen? Wat is Jacob-stijl, Marie-stijl, Laura-stijl, Frans-stijl (dit zijn even willekeurige namen he)?